Włókniaki – jak wyglądają, skąd się biorą i jak ich usunąć?

Włókniaki to niewielkie zmiany skórne, które stanowią problem estetyczny blisko 25 proc. społeczeństwa. Na ich powstawanie wpływa wiele czynników, jednak jak się okazuje liczba włókniaków często zwiększa się wraz z wiekiem. Choć niektórzy podejmują próby samodzielnego usuwania zmian w warunkach domowych, należy pamiętać, że tylko profesjonalne metody stosowane w sterylnych warunkach gabinetów medycyny estetycznej są gwarancją skuteczności i bezpieczeństwa.

Co to są włókniaki? Rodzaje włókniaków

Włókniaki to zmiany skórne, które zaliczane są do grupy nowotworów niezłośliwych. Czy należy się ich obawiać? Przede wszystkim warto je obserwować, jednak należy wyraźnie zaznaczyć, że na szczęście włókniaki bardzo rzadko ulegają zezłośliwieniu. Na co zwrócić zatem uwagę? Jak wyglądają włókniaki? Wyróżnia się dwa rodzaje włókniaków, które zasadniczo różnią się od siebie wyglądem. Włókniaki miękkie (z łac. fibroma molle), nazywane też niekiedy włókniakami uszypułkowatymi lub polipami fibroepitelialnymi, to zmiany zbudowane z luźnej tkanki włóknistej, które przybierają postać guzków, są przy tym delikatne i miękkie w dotyku, najczęściej w kolorze skóry. Występują na ogół na szyi, dekolcie, powiekach, w okolicach pach i pachwin.

Drugi rodzaj włókniaków to tzw. włókniaki twarde (z łac. fibroma durum), które są zwłóknieniami skóry ze zwiększoną liczbą fibrocytów. Zawierają one także makrofagi i inne komórki zapalne, a dodatkowo często towarzyszy im rozrost sąsiednich komórek lub struktur np. mieszków włosowych. Włókniaki twarde to zmiany podskórne, które przybierają postać lekko uniesionego, twardego guzka o jasnobrązowej lub czerwonobrązowej barwie. Ten rodzaj zmiany występuje na ogół pojedynczo, a nie jak w przypadku włókniaków miękkich – w dużej liczbie.

Jak powstają włókniaki?

Powstawanie włókniaków związane jest z ich rodzajem. Włókniaki twarde często pojawiają się w miejscu ukąszenia lub ukłucia. Wskazuje się ponadto, że są one wynikiem reakcji organizmu na rodzaj stanu zapalnego np. pękniętego mieszka włosowego lub torbieli pęcherzykowej. Powstawanie włókniaków miękkich wiąże się zaś z otyłością, insulinoodpornością, nadciśnieniem tętniczym, czyli z cechami tzw. zespołu metabolicznego. Jako że ich liczba wrasta często u kobiet w ciąży, przyjmuje się, że na ich pojawianie się wpływają także hormony. Warto także zaznaczyć, że istnieją badania, które wskazują na związek powstawania włókniaków miękkich z obecnością wirusa brodawczaka ludzkiego HPV.

Bez względu na to, co jest przyczyną powstawania włókniaków, najczęściej stanowią one defekt estetyczny, który zaniża samoocenę pacjentów. Dotyczy to przede wszystkim włókniaków miękkich, które są znacznie bardziej widoczne i występują w dużej liczbie, a dodatkowo są gęsto rozsiane po ciele.

Jak usunąć włókniaki? – Sposoby usuwania

Istnieje kilka skutecznych metod usuwania włókniaków miękkich. Najbardziej inwazyjną jest chirurgiczne wycięcie zmiany, które odbywa się w znieczuleniu miejscowym. Trzeba jednak pamiętać, że w przypadku licznych włókniaków miękkich metoda ta wiąże się z powstaniem wielu blizn. Wycięcie zmiany wymaga bowiem założenia szwów.

Nieinwazyjnym, ale niezwykle skutecznym sposobem na pozbycie się włókniaków miękkich jest natomiast laseroterapia. Usuwanie zmian za pomocą lasera odbywa się w naszej klinice przy pomocy lasera CO2, który opiera się za działaniu mieszanki gazów. Dzięki wykorzystaniu wiązki światła, która nakierowana jest na włókniaka dochodzi do podgrzania wody, która znajduje się w tkankach, a następnie jej odparowania. Tym samym uruchamiają się procesy naprawcze skóry, włókniak odpada samoistnie, a w miejscu jego dotychczasowego występowania nie powstaje blizna.

Warto jednak pamiętać, że laserowe usunięcie włókniaków nie zawsze jest możliwe. Zabiegu nie należy wykonywać bowiem u kobiet ciężarnych i matek karmiących, a także u osób z przewlekłymi chorobami skóry, infekcjami oraz skłonnościami do powstawania bliznowców.

Włókniaki miękkie można także usuwać przy wykorzystaniu niskich temperatur tj. wymrażania ciekłym azotem lub przez elektrokoagulację, czyli zastosowanie prądu o wysokiej częstotliwości. Mimo że zabieg ten jest stosunkowo bolesny, jednocześnie jest bezpieczny i obarczony niewielkim ryzykiem powikłań.